رو یا

آسانسور نیامد. از پله ها رفتم. ممکن بود مرا ببیند و نمی خواستم. می خواستم همان بار که مکث کردم و از لای در نگاهش کردم آخرین بار باشد. همان بار که حواسش نبود و با کسی انگار حرف می زد. دستش را توی جیبش کرد. بارانی اش خیس شده بود و چشمانش از فرط باران تنگ و سگرمه هایش در هم کشیده. از دکه سراغ خودکار و دفتر گرفت. دفتر نبود. سوار شد. چراغ را روشن کرد. موتور را هم. ضبط و بخاری را هم. باید می نوشت. روی چهارخانه های جدول فاکتور شروع کرد به نوشتن. آخرین تصویر را. چمدان های روی زمین را. اتاق خالی بی معنی را. و از چراغ های خیابان که نورشان روی اشک های راننده می ماسید و می گذشت. تلفنش را هم خاموش کرده بود. نگاه کرد. فاکتور را. جلوی "جمع کل" نوشته بود :
پرواز ساعت 4 صبح بود. خواب بودم. از بیرون صدای هواپیما می آمد. این پهلو آن پهلو شدم. زیاد بودند. 100 تا. نه 1000 تا. پنجره را باز کردم. خانه وسط باند فرودگاه بود. همه می رفتند پاریس. "رو یا" هم بود. در همه آنها نشسته بود و انگار با کسی حرف می زد. با این که من با زیر پیراهنی از ایوان تا کمر خم شده بودم و داد می زدم نشنید. بیدار شدم. ساعت 4 صبح بود. چراغ قرمز رنگ دور می شد. تهران کوچکتر و کوچکتر شد. هواپیما بود. باران تند شده بود و فاکتور نویسنده که حالا از ماشین پیاده شده بود در باران داشت خمیر می شد.
آسانسور نیامد. پاریس بود و پله های تنگ و ترش. از پله ها رفت. می خواست همان، همان تصویر که کادر نازک عمودی لای در صورتش را قاب گرفته بود آخرین باشد.
ساعت 4 بود. بیدار شدم. اتوبان های تهران پر از هواپیما بود. همه به مقصد پاریس.
ساعت 4 بود.

--------------------------------------------------------------------

برای خواهری که امروز صبح بار سفر بست و رفت به پاریس.
بهترین آرزوهایم بدرقه اش.